Zaskoczył mnie.
- Odpowiadając na twoje pytanie - powiedziałam. - Jastem taka, bo żyję już wystarczająco długo, żeby widzieć jacy są inni. I wiem też, że ty do aniołków nie należysz. Po prostu ci nie ufam, ok?
- Dlaczego? Coś ci zrobiłem?
- Nie. Po prostu... - nie wiedziałam jak mu to powiedzieć. W końcu zrezygnowałam i wzruszyłam tylko ramionami.
- Nie ufasz mi, ale nie wiesz dlaczego? - wyglądał na zdziwionego.
Miałam już dość tej rozmowy. Nic nie mówiąc odwróciłam się na pięcie i wyszłam z salonu. Na korytarzu zaczęłam biec. Wpadłam do swojego pokoju i zatrzasnęłam za sobą drzwi.
Oparłam się plecami o drzwi i osunęłam się po nich na podłogę. Ukryłam twarz w dłoniach.
Nagle usłyszałam ciche pukanie do drzwi.
- Cholera - mruknęłam.
Kaspar?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz